所以
圣人之所以为圣,愚人之所以为愚(表示“……的原因”)
《阿房宫赋》
秦爱纷奢,人亦念其家(喜欢,爱好)
爱其子,择师而教之(爱护)
爱 齐国虽褊小,我何爱一牛(爱惜,吝惜)
予独爱莲之出淤泥而不染(爱慕,欣赏)
古之遗爱也(恩惠)
爱而不见,搔首踯躅(隐蔽,躲藏)
骊山北构而西折,直走咸阳(走向)
老翁逾墙走,老妇出门看(逃跑)
操军方连船舰,首尾相接,可烧而走也(使之逃跑)
走 窃计欲亡赵走燕(奔向、趋附)
双兔傍地走,安能辨我是雄雌(古代指疾行,即跑)
太史公中马走司马迁再拜言(仆人)
豫备走舸,系于其尾(快)
使负栋之柱,多于南亩之农夫(使,让)
怀王使屈原造为宪令(派遣,命令)
是时屈平既疏,不复在位,使于齐(出使)
使 人皆得以隶使之(使唤)
大王派一介之使至赵(使者)
时周瑜受使至番阳(使命)
周公之逮所由使也(主使,指使)
向使三国各爱其地(假使)
族秦者秦也,非天下也(灭族)
族 族庖月更刀,折也(众,一般的)
虽然,每至于族,吾见其难为(丛聚、集结之处)
士大夫之族(家族,同姓的亲属,引申为“类”)
缦立远视,而望幸焉(皇帝到来)
大王亦幸赦臣(侥幸,幸而,幸亏)
幸 夫赵强而燕弱,而君幸于赵王(宠爱)
则吾斯役之不幸(幸运)
阙然久不报,幸勿为过(希望)
戍卒叫,函谷举,楚人一炬,可怜焦土(可惜)
自名秦罗敷,可怜体无比(可怜:可爱)
怜 丈夫亦爱怜其少子乎(疼爱、爱惜)
项燕为楚将,数有功,爱士卒,楚人怜之(爱戴)
可怜身上衣正单,心忧炭贱愿天寒(值得同情)
独不怜公子姊耶?(怜悯,同情)
朝歌夜弦(zhāo 早晨)
相如每朝时,常称病(朝见,朝拜)
强国请服,弱国入朝(朝见,朝拜)
朝 于是入朝见威王(朝廷)
两朝开济老臣心(朝代)
期年不听朝(朝政)
坐南朝北(对、向)
奈何取之尽锚诛,用之如泥沙(索取)
取 青,取之于蓝,而青于蓝(提取)
今人关,财物无所取(拿)
六王毕,四海一(统一)
楚人一炬,可怜焦土(数词)
黄鹤一去不复返(一旦)
一 而或长烟一空,皓月千里(全部)
上食埃土,下饮黄泉,用心一也(专一)
合从缔交,相与为一(一体)
盘盘焉,囷囷焉(然,形容词,名词词尾)
或师焉,或不焉(语气词,不译)
焉 且焉置土石(兼词,于何,在哪里)
焉用亡郑以陪邻(怎么)
置杯焉则胶,水浅而舟大也(于之,于此)
骊山北构而西折(连词,表并列)
不敢言而敢怒(表转折)
而 谁得而族灭也(表修饰)
授之书而习其句读者(表并列)
学而时习之,不亦说乎(表并列)
嗟夫!使六国各爱其人,则足以拒秦(唉)
夫 夫大国,难测也,惧有伏焉(句首发语词)
予观夫巴陵胜状(代词,那)
《谏太宗十思疏》
臣闻求木之长者,必固其根本(生长)